ben yine yazıyorum, o hiçbir zaman okumayacak.

uzun zamandır görmediğim arkadaşlarımla buluştum bugün, gider yemeğimizi yer sonra da iki bira açıp eski günlerden konuşup eğleniriz diyordum, olmadı. o da gelmiş selamlaşmadık bile neden bilmiyorum, yüzüme baksa gidip sarılacaktım ona sarılamadığım günlerin hatrına. merhaba dedim önce tüm muzipliğimle duymadı yoksa içime mi konuşmuştum, bilmiyorum. tek fark edebildiğim onu görünce hala elimin ayağımın birbirine dolanıyor oluşuydu. seslenmek, konuşmak istiyordum, her şeyden çok istiyordum ama yapamadım. yine söyleyemedim onu ne kadar özlediğimi de sevdiğimi de. dedim ya hissizleşmiştim, içimde sevgi adına hiçbir şey kalmadı sanıyordum, yanıldığım da pek söylenemezdi ya zaten. bütün sevgimi onun bir daha kapağını hiç açmayacağı bir kitabın içine saklayıp ona vermiştim ben. insan bir kez sever, ben bir kere sevdim çok kere kaybettim. alışkınım artık rol yapmaya. o eski hatırladığı ben gibi geldim bu sefer karşısına tekrar bana ismimle seslenişini, gülüşünü ama ona buna değil bana gülüşünü görememek öyle muazzam derecede acı veriyordu ki. konuşmaya da başlamıştık artık eskisi gibi, ben konuşuyordum, o bana gülüyordu. o gülüyordu, ben gülüyordum. ben seviyordum o... ayrıldık az önce. ben yine seviyorum, o yine bilmiyor.